Civet

"Kazał wtedy przynieść na stół civet, potrawę, na którą składały się: słonina, masło, mąka, pietruszka, pół litra wina Barbera, zając pokrojony wraz z sercem i wątrobą na kawałki wielkości jajka, cebulki, sól, pieprz, przyprawy korzenne i cukier.

Już prawie się nią pocieszył, gdy w pewnej chwili wytrzeszczył oczy i z lekkim beknięciem wyzionął ducha".

-
Umberto Eco, Cmentarz w Pradze (oryg. Il cimitero di Praga)
przeł. Krzysztof Żaboklicki
wyd. Noir sur Blanc, Warszawa 2011,
s. 102

Bicerin

"(...) wszedłem do kawiarni Bicerin obok bazyliki La Consolata, aby wypić zawartość kieliszka w oprawie z metalowym uchwytem, pachnącą mlekiem, kakao, kawą i innymi woniami. Nie przypuszczałem wtedy, że o bicerin napisze kilka lat później Aleksander Dumas, jeden z moich ulubionych bohaterów. W ciągu nie więcej niż dwóch lub trzech wypadów w to magiczne miejsce dowiedziałem się jednak wszystkiego o owym nektarze pochodzącym od bavareisa, z tym że w bawarce kawa z czekoladą są zmieszane, a do 'kieliszeczka' gorącą kawę, czekoladę i mleko wlewa się oddzielnie, warstwami; można więc zamówić bicerin pur e fiur z kawy i mleka, pur e barba z kawy i czekolady oraz 'n poc' d tut ze wszystkiego po trochu.

Jak rozkosznie było siedzieć w tej kawiarni o żelaznych drzwiach, z tablicami po obu stronach, zachwalającymi menu, wśród żeliwnych kolumienek i kapiteli, ozdobionych lustrami boazerii, stolików z marmurowym blatem, przed kontuarem, za którym było widać pachnące migdałami słoje wypełnione czterdziestoma rodzajami cukierków... Lubiłem przyglądać się tam klientom zwłaszcza w niedzielę, wtedy bowiem boskim napojem delektowali się wierni szukający pokrzepienia po przyjęciu na czczo komunii w La Consalata. Na bicerin był też wielki popyt w okresie wielkopostnym, jako że gorąca czekolada nie uchodziła za pokarm. Co za hipokryzja!"

-
Umberto Eco, Cmentarz w Pradze (oryg. Il cimitero di Praga)
przeł. Krzysztof Żaboklicki
wyd. Noir sur Blanc, Warszawa 2011,
s. 90


-

Bicerin to tradycyjny gorący napój mieszkańców okolic Turynu, Włochy, sporządzany z espresso, gorącej czekolady i mleka, podawany w małych okrągłych szklankach. Słowo "bicerin" znaczy w dialekcie piemonckim "kieliszeczek". Napój jest znany od XVIII wieku i został osławiony przez Aleksandra Dumasa w 1852 roku. Ponoć wywodzi się od XVII-wiecznego napoju "Bavareisa": kluczową różnicą między nimi jest to, że w bicerin wszystkie składniki są delikatnie na siebie nakładane w szklance, a nie zmieszane ze sobą.

W 2001 roku bicerin został uznany za tradycyjny piemoncki produkt. 

za: Wikipedia

Jeszcze więcej o bicerin? Łakomczuchu, tutaj: ::klik::

-

Mało? Oto przepis na bicerin:

Czas przygotowania: 10 minut plus moment na ostygnięcie

Przepis na dwie porcje

1/3 filiżanki kakao w proszku lub czekolady do picia,

cukier,

2/3 filiżanki gęstej śmietany,

espresso (wystarczająco na dwa "strzały", czyli około 2/3 filiżanki).

1. Przynajmniej na 15 minut przed przygotowywaniem bicerin, umieść shaker do koktajli lub słoik w zamrażarce. Wypełnij dwa kubki do pełna gorącą zagotowaną wodą.

2. W małym garnuszku zmieszaj czekoladę z 2/3 filiżanki wody i gotuj na średnim ogniu. Podgrzewaj, okazjonalnie mieszając, aż czekolada zgęstnieje - około 10 minut. Dodaj cukru do smaku. Zdejmij z ognia.

3. Przygotuj szklanki - koniecznie suche. Wyjmij shaker lub słoik z zamrażarki, wlej do niego śmietanę, zamknij i potrząsaj energicznie przez minutę. Zaparz espresso. Do każdej szklanki wlej porcję espresso i 1/3 filiżanki czekolady. Ostrożnie połóż na wierzchu łyżkę śmietany. Podawaj od razu.

-
zdj.  stąd i stąd

Zupa cebulowa

"Późno w nocy dogodziłbym sobie delikatnym menu porannym, a więc soupe aux oignons, zupą cebulową - taką, jaką delektują się wtedy w Halach tragarze, którym chętnie dotrzymałbym towarzystwa".

-

Umberto Eco, Cmentarz w Pradze (oryg. Il cimitero di Praga)
przeł. Krzysztof Żaboklicki
wyd. Noir sur Blanc, Warszawa 2011
s. 60


-
zdj. stąd

Côtes de veau Foyot

"Kilkugodzinna praca nad przygotowaniem jakiegoś smacznego dania zawsze mnie odpręża. Na przykład côtes de veau Foyot: mięso cielęce grubości przynajmniej czterech centymetrów - porcja na dwie osoby - dwie średnie cebule, pięćdziesiąt gramów miękiszu chleba, siedemdziesiąt pięć gramów tartego sera szwajcarskiego, pięćdziesiąt gramów masła. Miękisz przeciera się i miesza z serem, cebule obiera się i sieka drobno, topi się w rondelku czterdzieści gramów masła, a z jego pozostałością, w drugim garnuszku, dusi się powoli cebulę. Dno płaskiego naczynia wyścieła się połową duszonej cebuli, wkłada do niego mięso przyprawione solą i pieprzem i przybiera je po jednej stronie pozostałością cebuli. Całość przykrywa się w pierwszą warstwą miękiszu z serem, polewając mięso topionym masłem i lekko ugniatając dłonią, aby przylegało dokładnie do dna naczynia. Kładzie się drugą warstwę miękiszu, formując ją w coś w rodzaju kopuły, następnie polewa się wszystko białym winem i bulionem - ale tak, żeby płynu nie było w naczyniu zbyt dużo. Potrawę wstawia się do piecyka na jakieś pół godziny, nadal zwilżając ją od czasu do czasu winem i bulionem. Podawać z kalafiorami obsmażonymi na patelni.

Potrzeba na to trochę czasu, ale rozkosze związane z dobrą kuchnią zaczynają się jeszcze przed jedzeniem, bo gotowanie jest zapowiedzią przyjemności. Wylegując się teraz w łóżku, tym właśnie się delektowałem. Tylko głupcy, aby nie czuć się samotnie, muszą mieć pod kołdrą kobietę lub chłopca. Nie wiedzą, że łykać ślinkę jest lepiej, niż mieć erekcję".

-


Umberto Eco, Cmentarz w Pradze (oryg. Il cimitero di Praga)
przeł. Krzysztof Żaboklicki
wyd. Noir sur Blanc, Warszawa 2011
s. 28


-
zdj. stąd